باران عشق

عشق چیست؟

   اگر خنده است چرا میگریم؟!؟

               اگر گریه است چرا میخندم؟!؟

                           اگر عشق است چرا به ان نمیرسم؟!؟

                                                 اگر عشق نیست چرا عاشقم؟!؟

                                                          اگر جاوید است چرا روزی 100 بار میمیرم؟!؟

من پشیمان نیستم ، من به این تسلیم می اندیشم ، این تسلیم دردآلود

من صلیب سرنوشتم را بر فراز تپه های قتلگاه خویش بوسیدم!

در خیابانهای سرد شب ، جفتها پیوسته با تردید یکدیگر را ترک می گویند، در خیابانهای سرد شب ، جز خداحافظ، خداحافظ صدایی نیست...

من تو هستم، تو!

و کسی که دوست می دارد و کسی که در درون خود ناگهان پیوند گنگی باز می یابد با هزاران چیز غربتبار نامعلوم...

گوش کن ، به صدای دوردست من در مه سنگین اوراد سحرگاهی، و مرا در ساکت آیینه ها بنگر که چگونه باز با ته مانده های دستهایم عمق تاریک تمام خوابها را لمس میسازم و دلم را خالکوب...

چون لکه ای خونین بر سعادتهای معصومانه ی هستی ، من پشیمان نیستم

از من ای محبوب من با یک من دیگر

که تو او را در خیابانهای سرد شب

با همین چشمان عاشق باز خواهی یافت

گفتگو کن و به یاد آور مرا در بوسه ی اندوهگین او

 بر خطوط مهربان زیر چشمانت...

چشم هایم را در می آورم ، تا تو را نبینم
حالا ببین چقدر دوستت می دارم !

پاهایم را می شکنم تا دیگر به سوی تو نیایند
حالا ببین چقدر دوستت می دارم !

و همه ی نفرتم را در گلوی سکوت می ریزم
تا با تو گفتگویی نداشته باشم
حالا ببین چقدر دوستت می دارم !

تو هم می دانی چقدر از ثانیه های عمر کوتاهی که بلند به نظر می آید گذشته است؟ 

 و ما هنوز هم یاد نگرفته ایم که باید به زندگی مانند یک جاده نگریست!

جاده ای که در آن صحنه هایی را خواهی دید، با کسانی آشنا خواهی شد، و مشکلاتی را تجربه خواهی کرد که یا دلت را می آزارند و یا تو به وجودشان عشق خواهی ورزید، و دوستشان خواهی داشت.

 اما این را هم بدان که ویژگی جاده این است که همیشه به میل تو پیش نخواهد رفت؛به میل ما انسان ها! 

نمی دانم...   

 نمی دانم چه زمان یاد خواهم گرفت که در این مسیر نه به کسی دل ببندم که روزی شاهد جدایی اش از خویش باشم و نه از کسی آزرده خاطر شوم که روزی پشیمان بد رفتاری های گذشته ام نشوم. کاش می شد روزی هشیار شوم و بدانم که این جاده فقط محل گذر است و نه توقف.

می خواهم همیشه این جمله را به یاد بسپارم که "چون می گذرد غمی نیست!"

و هنگام عبور از پیچ ها و سراشیبی های جاده با خود زمزمه اش کنم.  

·                      خداوندا ؛ برایم خدایی نما و مرا در دستیابی به هدفم یاری نما...

دختر حقیرت... شراره...

تنهایی من، همان انتظارم است
   و انتظارم، همان عشق!
       و عشق تنها بهانه ی بودنم!
                           بی بهانه ام نکن!

         بعد از رفتن تو
چقدر غریب شده ام میان این همه آشنا…
چند روزی است حجم تنهایی را بر روی قاب آبی دلم نقاشی می کنم
نه
قلم در دست من نیست
    من نقاش این تنهایی نیستم

 این خاطرات شب چشمانت است که
قلم در دست گرفته..
و به حرمت شبهای تلخ من

بعد از رفتن تو
حجم تنهایی را بر قاب دلم نقاشی می کند
جز تو...!

پی نوشت (یک شعر) : یه شعله ی شکسته، یه شمع رو به بادم، خسته از این زمونه، فریاد گریه دارم، شده فضای سینه، سیه چو روزگارم، از همه دل بریدم، دل به کسی ندادم، عاشق شدم به چشمات، دادم دل و به رویات، رفتی و پا گذاشتی، به سادگی رو حرف هات، با یاد تو همیشه، عمرم تموم نمی شه....       تموم زندگیم رو، به چشمای تو دادم، عمری به پات نشستم، دل به کسی ندادم، منتظرم یه روزی، تو باشی در کنارم!

سال نومی شود ، زمین نفسی دوباره می کشد، برگ ها به رنگ در می آیند و گل ها لبخند می زند

و پرنده های خسته بر می گردند و دراین رویش سبز دوباره…من…تو…ما…

کجا ایستاده اییم.سهم ما چیست؟..نقش ما چیست؟…پیوند ما در دوباره شدن با کیست؟…

زمین سلامت می کنیم و ابرها درودتان باد و

چون همیشه امیدوار و سال نو مبارک...