باران عشق

فقط رد پاهای خودمم بر روی خاک نقش بسته، خسته شده ام ...

از تاریکی این راه ، از طولانی بودنش خسته شده ام...

از صدای خنده ی همسایه ها ، از صدای کوچه کناری...!

همچون شراره ای از آتش بر روی تن سردم است

دلم گرفته از نگاه کردن به دیوارهای گلی،

از نگاه کردن به دیوارهای بلند برای جستجوی یک سقف، از طوفانهای شنی ...

از ابرهای تیره بالای سرم که از نفرت، حتی از باریدن هم شرم دارد

از صدای غرش آسمان خسته شده ام...

 طاقت راه رفتن هم ندارم...

هر قدم که بر میدارم خاری،قامت خشکیده ام را بلند میکند ...!

سوزش ترکهای کف پاهایم تا عمق وجودم را به درد وا میدارد

بی تابم... بی قرارم... بازنده ام

ساده بگویم: میان راه مانده ام

 خسته شده ام از خنده های شیرینی که زیر لب از تلخی به خود میپیچد

از آسمان دلگیرم، از آبرنگ آبی و سیاهش، نمیدانم، هیچ نمیدانم...

شاید آسمان و زمین دست در گریبان هم برده اند...

تا کدامین به حالم گریه کنند...!

ولی من، همچو گلدانی شکسته در کنار ریل زندگی منتظر میمانم...!

 منتظر خوشبختی" می مانم" ؛ چشم به راه جاده می مانم...!

 دیرزمانی ست ؛ برایت هیچ ننوشته ام
دل تنگی خود رادرآیینه یاد تو، خیره نمانده ام
شاید که ازلرزش دوباره این دل واهمه داشته ام
راستی؛ میدانستی من هنوز می ترسم....
عهد بسته بودم سکوت را از" سنگ دم فرو بسته" بیا موزم
دیرزمانی ست گونه هایم نافرمانی می کنند ؛ اشک ها را دعوت می کنند.
زمانی که جرات" دوباره داشتن" ترا به خود دادم؛به جای اشک رنج بردم ؛
بگذارآنکس که ترا از دست داده است در کنارگوردوستی از دست رفته،

 ناله های تلخ دلتنگی سر دهد و اینجا من باز برایت می نویسم...

راستی؛ تو میدانی حقیقت اندیشه های من چیست؟
غمهای زندگی من درآغاز و پایان این جاده،همچون مستی سردرگم اند
سستی و نا امیدیست که مرا به زمین میخکوب می کند.
به نیستی و فنا می کشاند، توده ای استخوان خسته وروحی هراسان ؛ مجسمه سرد و مرمرین من!

شکسته های روح تو و من همزادنند...
یاد تو در این روزهای سردر گم جوانی، همچون غریقی ست که به تنها سنگ خاموش چنگ میزند وبه راز و نیاز می نشیند.

راستی؛ نمی خواهم هیچ چیز بدانم؛ نمی خواهم هیچ چیز بگویی؛ تنها برایت می نویسم...

خداوندا نمی دانم ؛
در این دنیای وانفسا
کدامین تکیه گه را تکیه گاه خویشتن سازم
نمیدانم؛ نمی دانم خداوندا.
در این وادی که عالم سر خوش است و دلخوش است و جای خوش دارد.
کدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم
نمی دانم خداوندا؛ به جان لاله های پاک و والایت نمی دانم
دگر سیرم خداوندا.
دگر گیجم خداوندا؛
خداوندا تو راهم ده.
پناهم ده .امیدم خداوندا . . .

برای تویی که تنهایی هایم پر از یاد توست...
برای تویی که قلبم منزلگه عـــشـــق توست...
برای تویی که احساسم از آن وجود نازنین توست...
برای تویی که تمام هستی ام در عشق تو غرق شد...
برای تویی که چشمانم همیشه به راه تو دوخته است...
برای تویی که مرا مجذوب قلب ناز و احساس پاک خود کردی...
برای تویی که وجودم را محو وجود نازنین خود کردی...
برای تویی که هر لحظه دوری ات برایم مثل یک قرن است ...
برای تویی که سـکوتـت سخت ترین شکنجه من است....
برای تویی که قلبت پـاک است...
برای تویی که در عشق ، قـلبت چه بی باک است...
برای تویی که عـشقت معنای بودنم است...
برای تویی که عـشقت معنای بودنم و غمهایت سوختنم است...
برای تویی که آرزوهایت آرزویم است...

در حضور خار ها هم میشود یک یاس بود

 در هیاهوی مترسک ها پر از احساس بود

میشود حتی برای دیدن پروانه ها

 شیشه های مات یک متروکه را الماس بود

کاش میشد ، حرفی از کاش میشد هم نبود

هرچه بود احساس بود و عشق بود و یاس بود...