باران عشق

کجای سرزمین قلب تو ایستاده ام من، کجای این وسعت بیکران ؟

که دل لرزه های پاک عشق را احساس می کنم . . .

و نفوذ نگاه وحشی ی تو که ندیده  از پس عصیان کلماتت

قلب نا آرام مرا . . . اهلی می کند . . .

 هیچ دستی را تاب تحمل

 هجوم تنهایی ی دستهای عاشق من نیست . .  

 و یگانگی ی کلامت که با کلامم آمیخت . . . 

و به پای تو ماندن را به من آموخت . . . 

بی آنکه بدانی طرح زیبای لبخندت 

                        چگونه تجیر قلبم شد . . .  

 هنوز بی نیمه مانده است  روح من . . . 

 غلت می زنم میان لحظه های بارانی . . . 

و فرسنگها مانده است  تا 

                              پر کشیدن کنار تو . .