باران عشق

به او بگویید دوستش دارم با صدایی آهسته ، آهسته تر از صدای بال پروانه ها به او بگویید دوستش دارم با صدایی بلند ، بلند تر از صدای پرواز کبوتران عاشق به او بگویید دوستش دارم با هیچ صدایی، چون فریاد دوستت دارم نیاز به صدای بلند یا کوتاه ندارد ؛

فریاد دوستت دارم را میتوان با تپش یک قلب به تمام جهانیان رساند ؛ پس بذار بدونه هیچ شرمی بگویم دوستت دارم ...

تقدیم به تمامی آنانی که هنوز هم تکه ای از آسمان در چشمانشان جِرعه ای از دریا در دستانشان و تبسمی زیبا از خاطره ایثار گل های سرخ در معبد ارغوانی دل هایشان به یادگار مانده است.

چند صباحی است هنگام غروب، دلم می گیرد و من در هوای گرفته غروب به آینده نه چندان دور خویش می اندیشم.

مرگ اولین مقوله ای است که انسان را به فکر فرو می برد.

که آیا مرگ ترسناک است؟

هرروز غروب خورشید می میرد ودوباره وقت سحر زنده می گردد.

همینطور یک درخت پاییز می میرد و بهار زنده می شود.

شاید هم یک انسان پس از مرگش سالهای سال در خاطره ها و دلها باقی بماند وفراموش نشود و نمیرد.

و من می دانم روزی فراموش خواهم شد، ودیگر کسی نوشته هایم رانخواهد خواند وصدایم به گوش هیچ کس نخواهد رسید ودیگر قلمم؛مرگ وفراموشی را تفسیر نخواهند کرد.

من فراموش می شوم و دیگر کسی صدای باز شدن پنجره چوبی اطاقم را نخواهد شنید وبرای دیگران نیز نخواهد گفت.

من می روم وفراموش می شوم وفراموشی مانند هیولایی مرا درخود می بلعد.

آری! فراموشی بسیار ترسناک است حتی از خودِ مرگ.

ومن هرغروب کلامی از فراموشی خواهم نوشت تا شاید بدینسان بتوانم فراموشی خویش را در خویش فراموش کنم تا شاید فراموش نشوم.

فراموش شده ای بی گناه...

پروردگارا اگر مادرم در بهشت نباشد من به بهشت نمیروم.

 مادرم دوست دارم

مادرم تو به من دوست داشتن آموختی

مادرم تو به من زندگی آموختی

مادرم تو به من شادی آموختی

مادرم تو به من عشق آموختی

مادرم تو به من گفتی که عشق چیست

مادرم تاز نده هستم دوست دارم

مادرم هرچه دارم ز دعا توست مادرم...

اگر بدانم که دلتنگ منی ، و دلت همیشه با من است دلم را فدای آن قلب مهربانت میکنم!

اگر بدانم که مرا دوست داری و تنها آرزویت من هستم تا آخرعمرم عاشقانه برایت میخوانم ترانه عشق را !

اگر بدانم که یک لحظه به من می اندیشی ،تمام لحظه هایم به این می اندیشم که چگونه اینهمه عشق و محبت را به تو ابراز کنم !

اگر بدانم که به انتظار من نشسته ای ، تو بگو تا آخر عمر به انتظارم بنشین ، من تا آخرین حد این انتظار منتظر آمدنت مینشینم!

اگر بدانم که برایت ارزش دارم و همه زندگی ات هستم ، تا آخرین نفس به پای تو می نشینم و تا آخرین نفس ، یک نفس فریاد میزنم دوستت دارم!

اگر بدانی که چقدر دوستت دارم دلتنگی که سهل است دلت برای یک لحظه درکنارهم بودن پرپر میزند!

اگر بدانی که تنها آرزوی من تویی ، روزی صدها بار آرزو میکنی که به آرزویم برسم!

اگر بدانی که همه لحظه های زندگی ام به تو می اندیشم ، تک تک لحظه ها را می شماری و به عشق آن لحظه ها زندگی میکنی!

اگر بدانی که برایم یک دنیا ارزش داری ، سفری به دور دنیا میروی تا بفهمی چقدر برایم عزیزی!

اگر بدانی که میدانم ، بدون تو میمیرم ، مرا اینگونه در حسرت عشقت نمیگذاری...

 می توان این جمله را در دفتر فردا نوشت: (( خوبی از هر چیز، بهتر است.‌‌‍ ))

  چرا دنیا نمی فهمد ؟

 که در یک خانه ای در انتهای کوچه ای تاریک و تنگ، عده ای هستند که می خواهند مرگ خود را از خدا.

  چرا دنیا نمی فهمد ؟

 که آنجا پای دیوار، دختری آرام و غمگین می دهد جان

 مردکی با صورتی آرام و مهتابی، امان می خواهد از طوفان

 نسیمی سرد و بی پروا، میزند سیلی به گوش کودکی تنها.

  چرا دنیا نمی فهمد ؟

                                که آنها با دلی غمگین و درد آلود به او دل بسته اند !

کوه را درد گرفت،

                                  پیرهن خاکی شد

تکیه زد مرد بزرگ،

                                پشت آن دیوار سرخ

حرمت زمین شکسته بود،

                                  ذره ذره های نور

روی دست ها می رفت،

                                 چاه، بی تاب، هنوز

مهر " زهرا" میخواست،

                                   آسمان هم قطره

 قطره ؛

                               پاسخش را می ریخت

کودکان بی قرار !   

                                 بی صدا، بی صدا

تکه خورشید  آرام 

                               می رود در دل خاک... 

شادی را به کوچه های زندگی برگردانیم .

با محبت به در خانه ی همسایه زنیم و

اشکها را از چشمان پر نور دخترک همسایه

که از دوری بابا می نالد پاک کنیم.

در کوچه های زندگی گلهای امید بکاریم و

با دستان پر محبت خود به آنها آب دهیم

تا به شکوفه نشتنشان را با چشم دل ببینیم

همان گونه که علی با وجود مظلومیتش از همسایه اش دریغ نکرد ...

وما،

بله ماکه ادعامیکنیم شیعه ی اوهستیم نیزباید اگرمثل اونمیتوانیم باشیم

به اندازه ی قطره ای در دریای معرفت

او باید او و راه و رسم زندگیش را بشناسیم

و درک کنیم که همه پاکی بود و صفا .

وقتی کوچه های خلوت و تاریک

 به کوچه های پر مهر و آباد تبدیل می شود

که با پای دل به دیدار همسایه بروی و

 آنگه که دست نوازشت را بر سر طفلکی زیبا میکشی

تا دلش را شاد کنی

نه با پول و مقام که با  مهر و لطف خود او را مجذوب محبت می کنی

و به او می گویی :

تو نیزساز کن نغمه ی باهم بودن را بدون اینکه در نظر بگیری

که ازکجایی وچه رنگ ومسلک وآیینی داری .

به امید آن روز که همه ی پیروان ادیان الهی دست به دست هم دهند

و بدون نگاه کردن به رنگ پوست و دلبستگی به جا و مکان خود و

 فقط با تکیه بر او که تنهاست و

آورنده ی همه ی خوبیهای عالم و آورنده ی همه پیامبران ،

کوچه های پر ز سکوت و ظلم را به کوچه های مهر و وفا تبدیل کنند .

                                 و اعتراف قشنگ ست اگر چه با تاخیر

                                       پرنده بودم اما پرنده‌ای دلگیر
 
پرنده بودم اما هوای باغ زمین

از آسمان بلندم کشیده بود به زیر
 
                                       پرنده بودم اما پرنده‌ای بی‌پر

                                    پرنده بودم آری ولی علیل و اسیر             

چقدر منتظرت بودم ای چراغ مراد

که خط گمشده‌ام را بیاوری به مسیر

                                    و آمدی و مرا زین خرابه پر دادی

                                    به سمت باز افق‌های روشن تقدیر
                             
میان این من حال و تو ای من پیشین

تفاوتی است اساسی، قبول کن بپذیر
 
                                  گذشت آنچه میان من و تو بود گذشت

                                      ترا ندیده گرفتم، مرا ندیده بگیر
 
به راز عشق بزرگی وقوف یافته‌ام

مرا مجاب نمی‌کرد عشق‌های حقیر
 
                                      پرنده‌ام اینک یک پرنده آزاد

                                        پرنده‌ام آری یک پرنده ...