باران عشق

باید تمام سادگیت را غزل کنم

این مشکل من است و باید که حل کنم
می خواستم بگویم از اعجاز چشمهایت

تا شعر را به شرح نگاهت بدل کنم
از عقل چشم بپوشم واینبار عشق را

اندیشه درست ترین راه حل کنم

یعنی قدم قدم به تو نزدیکتر شوم

بی آنکه فکر پچ پچ اهل محل کنم

می خواستم تو را و توانستم عاقبت

تک بیت های سادگیت را مثل کنم

من قول داده بود تو را مال خود کند

حالا مصمم که به قولش عمل کنم

یک شبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای ؟

بر صلیب عشق دارم کرده ای ؟

خسته ام زین عشق ، دل خونم مکن

من که مجنونم ، تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم 

 این تو و لیلای تو ، من نیستم

گفت ای دیوانه ، لیلایت منم

در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی

من کنارت بودم و نشناختی . . .

دوباره مینویسم برای تو!

تویی که زبانت نمیگفت دوستت دارم اما نگاهت هرگز توان پنهان کردن عشقت را نداشت.

تویی که خطاهایم را بارها و بارها بخشیدی،تویی که جفاهایم را نادیده گرفتی

 دوباره مینویسم از تو!

از تویی که برایم مقدس بودی.از تو که پاکی چشمانت بی مثال است.

از تو که قداست عشق را با هوس آلوده نکردی.از تو که من را برای خودم دوست میداشتی.

 دوباره مینویسم از تو! از تو و خاطراتت،از تو و رویاهایم،از تو و عشق یادگارت!