باران عشق

شبی دیگر از پاییز به پایان میرسید....

تا در گذر دلهای نگران و مضطرب اشوبی دیگر را پدیدار سازد.پاییز درختان سرسبز را برای برهنگی دگر با ر ندایی داد و برگهای زرد با نسیم کوچکی رقص مرگ را تجربه میکردند...و خود را در اغوش باد رها می ساختند.و چه دل انگیز و دلرباست زیبایی حتی در لحظه ای....
در یک سو قلبهایی که میتپند تا پاکیها را پدیدار سازند و از جهل روشنایی بسازند و در انسو چشمهایی که میکاوند تا طعمه های خویش را به تاریکی اسیر گردانند....اما من نمیدانم در رویاهای خود به دنبال کدام روشنایی قلبم را مالامال از دام کردم.
یک روز وقتی که به امواج نیمه خروشان دریا نگاه میکردم امواج خود را با خشونت به ساحل میکوبیدند و عمر کوتاه موج با تمام سر سختی اش در مرگی زود رس به پایان میرسید و میگویند الهه ایست که زمین و اسمان را عشق میدهد به دردی و عذابی -رنجی و شفایی.....شگفتا آن لحظه که چشمانم در فراسوی چشمانت خود را ویران میسازد.
دوست دارم به حیات کلمه ای نجیب دست یابم تا رهگذران خسته صبحگاهان زیر افتاب نارس مرا زمزمه کنند....