به خود گفتم از عمر رفته چه ماند؟
دلِ خسته لرزيد و گفتا دريغ!

به دل گفتم از عشق چيزيت هست؟
بگفتا که هست آري، اما دريغ
...
بلي از من و عمر ناپايدار
نماندست بر جاي الا دريغ