باران عشق

400)width=400;">

تو را در آبی آسمان ... در سبزی جنگل ودر موج های اقیانوس دیده ام... تورا وقتی دیده ام که احساسم این بود  تو تنها کرانه آبی زندگی ... تنها سبزی کو چه دل و تنها زلال اقیانوس ایمانی.

نماز من سجده حمد و قول و الله نیست... نماز من الله اکبر بی معنا نیست... نماز من قنوت نا بینا نیست... نماز من عشق بی الله نیست.... نماز من وضویش آب پاکت است.... با دلم وضوی عشق می گیرم برای تو...... نیت نماز من نان شب  نیازمندان  است... حمد من مالک یوم خوشبختی ست در مالک یوم الدین .... تو حید من رستگاری در قول والله احد و کفر من عشق به وجودت است

رکوع من از سر احترام است به تو و سجده من حرف نیاز می زند در عالم کائنات تو ... 

پرده دل من .. پرده چشم من نه در سر گلدسته مسجد ... نه با تکبیر مکبر نه با اذان ظاهر... 

بلکه  نماز عشق من با تو باز می شود... احساست میکنم... دوست دارم به جای حمد تو را... خدای عشق صدا بزنم و به جای سوره تو حید سوره عشق مخلوق را به خالق بخوانم... می خواهم رکوعم با صفای دل باشد و سجده ام از روی نیاز دل.

خدایا خدایا خدایا........ بنده گنه کارت هستم.... بنده ناتوانت هستم ولی وقتی عظمت کائنات را می بینم... وقتی عظمت تو را در ریز ترین موجودات خلقت می بینم احساس غرور می کنم که تو معبود منی و من بنده کوچک تو .....

 خدایا خدایا..... در بیکرانه های زندگی ام دو چیز افسونم نمی کند:

یکی آبی آسمان که می بینم و می دانم که نیست

و دیگری خدا را که نمی بینم و می دانم که هست 

(چقدر این جمله را دوست دارم...... تو رحمان ورحیمی در آسمان رحمتت ای رحمت دهنده رحمت کنندگان)